[VOLG] Beschermer van de paarden

Daar zorgde Henion IJzersteen voor. Henion was de strengste leider die ze ooit hadden gehad, zelfs nog strenger dan zijn vader Berravon. Alles moest zoals hij het wilde. Hij verachtte iedereen en liet dat goed merken. De bewoners waren arm en bang. Ze werden gedwongen Henion te vereren. Henion liet hen geloven dat hij en hij alleen de enige was die om hen gaf, als ze maar deden wat hij zei. Henion had zijn mensen die dat in de gaten hielden. Hij had zelfs burgers zo ver gekregen dat zij voor hem ging spioneren waardoor niemand elkaar meer durfden te vertrouwen. Henion sloot vriendschap met zijn buurlanden Nallion en Annondal, om ze even later zonder enkele tegenstand te veroveren. Dat herhaalde hij een paar keer waardoor hij steeds meer en meer land kreeg en daardoor ook meer macht. Henion benoemde Delebeth tot hoofdstad van Nederin. In Delebeth stond de grootste berg van heel Nederin. Hier bouwde hij zijn enorme kasteel en regeerde met een nog strengere hand dan hij al deed.
Het enige wat Henion niet lukte was de Zilverdauw uit het land te krijgen. Het ruitervolk was zo op zichzelf dat het eerst niet door had dat er een nieuwe leider was. Pas toen één van hen tijdens een jacht hem tegen het lijf liep, waren ze er achter gekomen.
Eerst leek Henion vrienden te willen worden. Hij verbleef een tijdje bij de stam en leerde hun manier van leven kennen. Ook leerde hij daar voor het eerst over de paarden. Hij zag hoe anders de stam met de dieren om gingen. Hij had ze altijd met harde hand aangepakt, maar hier leken de dieren de baas te zijn in plaats van de mens. De paarden besloten wat de leden van de stam moesten doen en in ruil daarvoor kreeg de stam hun bescherming, maar er was iets anders. Iets waar hij zijn vinger niet op kon leggen. Hij vroeg het stamhoofd wat dat gevoel betekende,maar zo koppig als ze waren, weigerde hij dat hem te vertellen. Dat was iets wat alleen iemand van de Zilverdauw mocht leten. Dat maakte Henion woest. Hij was het zo gewend dat hij alles kreeg wat hij wilde en dat zouden deze mensen hem geven ook. Henion moest en zou te weten komen wat hun geheim was!
Hij vertrok en tijdens zijn terugreis maakte hij een plan. Toen Henion in Delebeth terug was, trommelde hij zijn leger op. Hij gaf hen het bevel om de Zilverdauw uit het land te verdrijven en de paarden te stelen. Henion's leger was zo groot geworden dat dat geen probleem mocht zijn. Dat was zijn fout nummer één. Hij was vergeten dat het ruitervolk jagers waren en daardoor de aanval op tijd aan zagen komen en konden vertrekken. Ook hadden ze geleerd hoe ze de natuur als verdediging konden gebruiken en hadden ze leren vechten met de pijl en boog. Een paar van hen hadden zichzelf ook leren zwaardvechten waardoor ze zich niet zomaar over gaven. Ze konden echter niet voorkomen dat ze een paar mensen verloren, maar de Zilverdauw hadden Henion's leger van zich af weten te slaan. Dat maakte Henion nog bozer. Opnieuw stuurde hij een eenheid, deze keer een elite. Deze elite werd ook wel de Dertiende Eenheid genoemd en werd door de mensen gevreesd. De Dertiende Eenheid kende namelijk geen genade en geen emotie. Daarnaast gingen ze net zo lang door tot ze hun doel bereikt hadden. Ze waren stiller en beter getraind dan het gewone leger. Toch lukte het de Dertiende Eenheid niet om de Zilverdauw te verjagen, maar er gebeurde iets wat Henion niet aan had zien komen: er sloten een paar mensen van de eenheid bij de Zilverdauw aan. Toen besloot Henion zijn laatste redmiddel in te zetten: de Duistere Zielen. Niemand wist waar ze vandaan kwamen en wie er allemaal bij hoorde, waardoor de mensen kippenvel kregen wanneer ze hun naam of hun teken zagen: een doodshoofd die omcirkeld was en een kruis door heen stond. Als iemand moest kiezen om te vechten tegen een lid van de Dertiende Eenheid of een Duistere Ziel, dan hoefde die niet na te denken.
De Duistere Zielen kregen de Zilverdauw te pakken. Het werd een bloedbad. Het gegil en de angst was zo erg dat niemand meer wist wat hij of zij moest doen. De stam werd uit elkaar gedreven. De Duistere Zielen bleven net zo lang doorgaan tot ze zeker wisten dat ze iedereen gehad hadden. Henion had hen namelijk maar één opdracht gegeven: iedereen moest dood. Zelfs de paarden mochten niet overleven. Op één na: de hengst. De hengst werd die nacht gevangen genomen en sindsdien wist niemand wat er met de hengst gebeurd was.
Sommigen beweerden dat Henion het dier voor de ogen van het publiek had gedood, anderen dat hij er zelf een kudde mee wilde maken dat zo sterk en machtig werd dat Henion onverslaanbaar werd. Jaren na de bloederige aanval gingen voorbij. Mensen werden ouder en ouder. Naarmate Henion zelf ouder en ouder werd, werd hijzelf ook steeds gemener. Het land verdorde door de vele branden. Hij zorgde ervoor dat er niets nieuws voor in de plaats kon groeien. Mensen werden opgejaagd en anders uit elkaar gedreven. De spanning van angst was dagelijks voelbaar en was haast ondragelijk. Niemand durfde meer naar buiten. Niemand durfde meer aan zichzelf of sowieso ergens een eigen mening over te hebben. Niemand durfde Henion meer aan te vallen.
En zo hoorde het te zijn, dacht Henion tot op de dag van vandaag tevreden. Henion zat op zijn paard en keek naar zijn kudde die op de grasvelden van Rhovon aan het grazen waren. Hij had alles precies zoals hij het hebben wilde. Niemand kon hem nog lastig vallen.....

------

Zie je fouten of heb je opbouwend commentaar waar ik van kan leren?
Deel het dan in dit topic: Topic: Reactietopic: Beschermer van de paarden

geen bronnen bekend

Deel op facebook